کوچه
بی تومهتاب شبی بازازآن کوچه گذشتم همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدارتولبریز شدازجام وجودم شدم آن عاشق دیوانه که بودم
درنهانخانه ی جانم گل یادتودرخشید عطرصدخاطره پیچیدباغ صدخاطره خندید
یادم آمدکه شبی باهم ازآن کوچه گذشتیم پرگشودیم ودرآن خلوت دلخواسته گشتیم
توهمه رازجهان ریخته درچشم سیاهت من همه محوتماشای نگاهت
آسمان صاف وشب آرام بخت خندان وزمان رام
خوشه ی ماه فروریخته درآب شاخه هادست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ همه دلداده به آوای شباهنگ
یادم آیدتوبه من گفتی از این عشق حذر کن لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب آیینه ی عشق گذران است تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت بادگران است تافراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
باتوگفتم حذر از عشق ندانم سفر از پیش توهرگز نتوانم...نتوام
روز اول که دل من به تمنای تو پرزد چون کبوتر لب بام تونشستم
تو به من سنگ زدی من نرمیدم...نگسستم بازگفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو ر افتم همه جا گشتم وگشتم
نرمیدم...نگسستم... اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله ی تلخی زدوبگریخت اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید یادم آید دگر از توجوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم نگسستم...نرمیدم...
رفت درظلمت غم آن شب و شب های دگر هم نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبرهم
نکنی دیگرازآن کوچه گذرهم بی توامابه چه حالی من ازآن کوچه گذشتم
